تأثیر حکایت نویسی بر مهارت های ارتباطی دانشجویان پرستاری

مقدمه: در حکایت نویسی یا روایت نویسی رویداد بالینی یا موقعیت بالینی خاصی را توصیف می شود. این مطالعه با هدف تعیین تأثیر حکایت نویسی بر مهارت های ارتباطی کارورزان پرستاری بر بالین بیماران در مراکز آموزشی درمانی دانشگاه علوم پزشکی گلستان  انجام شد. روش ها: این مطالعه از نوع مداخله ای، با طراحی قبل و بعد از مداخله با دو گروه تجربی و شاهد بود که در سال 1394 روی 58 نفر از کارورزان پرستاری ترم 7 و 8 دانشگاه علوم پزشکی گلستان انجام شد. نمونه ها به روش سرشماری و سپس تصادفی در دو گروه تقسیم گردیدند و پرسشنامه خودارزیابی مهارت های ارتباطی دانشجویان پرستاری با بیمار را قبل و بعد از مطالعه تکمیل نمودند؛ این پرسشنامه قبلا ترجمه و روایی و پایایی آن تایید شده بود. از گروه تجربی خواسته شد در طول 8 هفته (در پایان هر هفته) احساسات و تجربیات خود را در طول کارورزی در بالین به صورت؛ بدترین تجربه ارتباطی با بیمار و همراه، بهترین تجربه ارتباطی با بیمار و همراه سخت ترین لحظه و بر عکس آن را در قالب حکایت نویسی (بازاندیشی) بر اساس مدل gibbs در دفترچه هایی که به این منظور در اختیارشان داده شده بود، تکمیل نمایند. برای تحلیل داده­ها از آزمون تی تست زوجی، ویلکاکسون و من ویتنی و تی مستقل استفاده شد. نتایج: آزمون تی تست تفاوت معنادار آماری را بین میانگین نمره مهارت ارتباط درمانی گروه تجربی (66/12±9/172) با گروه شاهد (56/21±31/162) بعد از مداخله نشان نداد (07/0=p). میانگین نمره وضعیت ارتباط بالینی دانشجویان قبل و بعد از مداخله تفاوت معناداری نداشت(05/0<p). نتیجه گیری: نتایج نشان داد نوشتن حکایت نویسی اگرچه سبب افزایش نمره مهارت ارتباطی درمانی گردید، اما سبب ایجاد اختلاف معنادار آماری نشد. حکایت نویسی در آموزش بالینی دانشجویان پرستاری احتمالامی تواند به بهبود نسبی مهارت های ارتباطی در بالین بیماران کمک نماید؛ برای نتیجه گیری نهایی نیاز به پژوهش های بیشتر است.